16 lutego - Charakter: natura dobrego charakteru

„Więcej wart ubogi, który postępuje uczciwie, niż ten, kto ma obłudne wargi i w dodatku jest głupcem. Nie jest dobra gorliwość bez wiedzy, a kto przyspiesza kroku, pobłądzi. To przez głupotę zrujnowane jest życie człowieka, a on w swoim sercu oburza się na Pana" (Prz 19,1-3).

1. Dobry charakter to zbiór cnót społecznych, które zawierają się w miłości, a których charakterystykę przedstawia św. Paweł: „Miłość jest cierpliwa, szlachetna, miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie jest zarozumiała, nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka siebie, nie wybucha gniewem, nie liczy doznanych krzywd, nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz raduje się prawdą. Wszystko wytrzymuje, wszystkiemu wierzy, wszystkiemu ufa, wszystko przetrwa” (1 Kor 13, 4-7).

Dobry charakter potrafi przetrwać wszystko od wszystkich. Nie gardzi rozmowami z żebrakami, ignorantami, nieokrzesanymi, złymi; nie obraża się z powodu braku szacunku do siebie, sarkazmu, złośliwości, zaniedbań, zapominalstwa i pogardy. Tłumaczy tych, którzy go obrażają, odnosi się do innych z szacunkiem, nie przejmuje się zemstami i złośliwymi odwetami; co więcej, pomaga i obdarza dobrem swoich wrogów: "Zło dobrem zwyciężaj" (Rz 12,21). W życiu jest wytrwały, pełen ufności, potrafi sam się bronić, nikogo nie obraża.

2. Osoba o dobrym charakterze dla nikogo nie jest przyczyną cierpienia. Dzieje się tak, ponieważ w tym aspekcie czuwa nad sobą, nad swoimi słowami, czynami. Zachowuje przyzwoitość, szanuje cudzą własność; jest zawsze na swoim miejscu; nie pozwala na żadne układy, które mogą być dla kogoś krzywdzące. Nie przyjmuje póz ani nie jest wyniosła; każdy może nawiązać z nią relację; jest dyskretna i dobrze wychowana w prowadzeniu korespondencji. Grono jej przyjaciół nie jest liczne, ale starannie pielęgnowane i dobrze wybrane. Nie narzuca się, nie jest rozwlekła, lekceważąca. Panuje nad swoimi słowami i czynami: uważa na to, do czego mogą doprowadzić i jaki przynieść skutek. Do przełożonych odnosi się z szacunkiem, ale nie potrafi im schlebiać; wobec ludzi sobie równych uważa się za ostatnią i myśli tak z przekonaniem; w relacjach z mniejszymi od siebie dodaje im odwagi i zawsze gotowa jest ich bronić; jest obrońcą nieobecnych.

3. Osoba o dobrym charakterze troszczy się o to, aby zapewnić szczęście innym; jest pomysłowa, oryginalna, zapobiegliwa i wspaniałomyślna. Zabrania sama sobie myśleć o kimkolwiek źle; przyzwyczajenie do dobrego myślenia oraz szczerego pragnienia dobra innych ludzi sprawia, że jej zachowanie nacechowane jest prawdziwą dobrocią, stałą otwartością i niezmiennym pokojem. Wie, w którym momencie należy powiedzieć słowo pocieszenia, cieszyć się radością innych, odgadnąć i rozwiązać problemy, które dla innych mogą być przykre. Nie kalkuluje, ile będzie go kosztować posługa ani ile na tym może zyskać, ani nie zważa na to, kto ją prosi o przysługę. Jest pełna dobrego humoru, bezinteresowna, uprzejmie dzieli się tym, co ma.

Rachunek sumienia. - Rozważę, jedna po drugiej, cechy dobrego charakteru, tak jak przedstawił je św. Paweł we fragmencie wyżej przytoczonym. Co podpowiada mi sumienie w odniesieniu do każdego z nich?

Postanowienie. - Zawsze będę miał na uwadze główną wadę mojego charakteru, abym mógł pozyskać cnotę miłości w relacjach z innymi ludźmi.

Modlitwa. - Panie, jakże jestem daleki od idealnego charakteru. Miesza mi się każdy aspekt, każdy punkt mojej medytacji. A jednak, Jezu, pragniesz chrześcijan tożsamych z tym wzorem. Co znaczyłyby wszystkie praktyki pobożności zewnętrznego zakonnika bez miłości i cnoty wewnętrznej? Pozory religijności są czymś zupełnie różnym od chrześcijaństwa przeżywanego prawdziwie. Panie, spraw, abym poznał samego siebie; abym się skruszył, żeby móc zbudować się na nowo; abym pracował nad tym, żebym mógł stać się prawdziwym człowiekiem.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.