12 listopada - Stan zakonny

„Błagam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani. Z całą pokorą, delikatnością i cierpliwością znoście jedni drugich w miłości. Starajcie się zachować jedność Ducha, złączeni więzią pokoju. Jedno jest Ciało i jeden Duch, jak jedna jest nadzieja waszego powołania, do której zostaliście wezwani" (Ef 4,1-4).

1. Wierni mogą żyć jako zwykli chrześcijanie albo jako zakonnicy, albo jako Kapłani.

Stan zakonny jest stabilnym sposobem życia, w którym oprócz zachowywania przykazań dąży się do doskonałości. Środki to: zachowywanie ślubów ubóstwa, czystości, posłuszeństwa w życiu wspólnym, w Instytucie zatwierdzonym przez Kościół.

Aby aspirować do życia zakonnego, potrzebne jest, aby już wcześniej kandydat dowiódł swojego prawego życia chrześcijańskiego przez zachowywanie przykazań, miłość do modlitwy, ucieczkę od świata, wiarę żywą i działającą. Jeśli potem usłyszy wewnętrzne przynaglenie, będzie miał trwałe pragnienie, będzie przekonany o Bożym zaproszeniu do większej świętości, wtedy będzie mógł powiedzieć, że ma powołanie zakonne. Jest to Boże wezwanie: „Si vis perfectus esse..., jeśli chcesz być doskonały, zostaw wszystko, przyjdź i idź za Mną, a będziesz mieć wielki skarb w niebie” (por. Mt 19, 21).

Istnieją Zgromadzenia życia kontemplacyjnego, w których zakonnik bezpośrednio dąży jedynie do własnego uświęcenia; są Zgromadzenia prowadzące życie czynne, w których zakonnik pracuje nie tylko nad własnym zbawieniem, ale troszczy się także o zbawienie dusz innych ludzi.

2. Ten stan pochodzi od Jezusa. On zapraszał do praktykowania cnót ewangelicznych. Do ubóstwa: Jeśli chcesz być doskonały, sprzedaj wszystko, co posiadasz; rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w Niebie. Słowa te nie były nakazem, ale zaleceniem dobrowolnego ubóstwa. Do wiecznej czystości: Są tacy, którzy decydują się żyć w doskonałej czystości, aby pozyskać Niebo. Święty Paweł wytłumaczył myśl Boskiego Mistrza: Nie mam nakazu Pana co do dziewic, ale daję wam radę jako człowiek, który otrzymał od Pana łaskę wiarygodności. Do doskonałego posłuszeństwa: „Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech mnie naśladuje” (Mt 16, 24; Łk 9, 23). „Wróć i chodź za Mną”.

Jezus poprzez swój święty przykład wyznaczył drogę doskonałości. On sam żył w doskonałym ubóstwie, od żłóbka do Kalwarii; | Jego życie 146 pełne było doskonałej czystości; od kołyski aż do śmierci na krzyżu praktykował całkowite posłuszeństwo.

Jeszcze: zdobyta przez Jezusa Chrystusa łaska jest bezcenną pomocą nie tylko w zachowywaniu przykazań, ale także w wypełnieniu danych przez Niego rad wyjaśniających, jak dojść do doskonałości.

Co więcej: Jezus Chrystus udzielił Kościołowi władzy panowania nad ludem chrześcijańskim oraz kierowania duszami w drodze do doskonałości i do Nieba. Kościół w każdym czasie po drodze świętości prowadził wiele dusz odznaczających się dobrymi pragnieniami.

3. Każdy jest wolny w swoich dążeniach do życia zakonnego, ważne, żeby miał zdolność, prawą intencję i był wolny od przeszkód. Zakonnik napotyka w życiu mniej niebezpieczeństw, mniej pokus, będzie rzadziej upadał, z upadków będzie się szybciej podnosił, będzie miał większą zażyłość z Bogiem, uzyska więcej zasług, będzie bardziej wolny w służeniu Bogu, umrze spokojniejszy, będzie miał większą chwałę w Niebie.

Rachunek sumienia. - Obowiązkiem zakonnika jest dążenie do doskonałości. Obowiązkiem zwykłych wiernych jest szacunek i miłość do dusz poświęconych Bogu. Czy w moim stanie dobrze wypełniłem swoją część?

Postanowienie. - Będę postrzegał życie zakonne jako znak wybrania i stan doskonały.

Modlitwa. - Jezu Mistrzu, Twój kościół jest ogrodem, w którym kwitnie niezliczona ilość wspaniałych kwiatów, czyli dusz wybranych, Twoich umiłowanych dzieci. Jest on | wielkim bogactwem różnych sposobów dążenia do świętości oraz pełnią inicjatyw oraz dzieł gorliwości. Prosimy Cię: pomnóż wybranych; aby wszyscy byli święci; aby przynosili wielkie owoce dla Twojego Kościoła. Oddal od nich przebiegłego węża, uwolnij ich od letniości, daj im trwałą cnotę gorliwości, aby coraz piękniej kwitła obserwancja oraz by pocieszali Twoje Boskie Serce, tak bardzo zawiedzione grzechem i oziębłością tak wielu chrześcijan.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.