15 kwietnia - Wiara - I

"Wiara jest gwarancją tego, czego się spodziewamy, i dowodem rzeczywistości niewidzialnej. Dzięki niej nasi przodkowie otrzymali świadectwo. Przez wiarę poznajemy, że światy zostały stworzone słowem Bożym, czyli to, co widzimy, nie powstało z rzeczy widzialnych" (Hbr 11, 1-3).

1. Wiara jest cnotą teologalną, wlaną przez Boga w nasze serca, która skłania nas do mocnej wiary w prawdy objawione przez Boga, a nam podane przez Kościół. Wierzy się dzięki pomocy łaski Bożej; nie dlatego, że już rozumiemy całą prawdę, ale ponieważ została nam ona objawiona przez Boga, który nie może się mylić ani nas oszukiwać. Święty Paweł tłumaczy wszystko w krótkim zdaniu: "Wiara jest gwarancją tego, czego się spodziewamy, i dowodem rzeczywistości niewidzialnej" (Hbr 11,1).

Wierzy się przede wszystkim w Boga i Bogu; następnie wierzy się w prawdy objawione przez Boga ludziom. "Wiarą boską i katolicką należy wierzyć w to wszystko, co jest zawarte w słowie Bożym spisanym lub przekazanym. Tradycją i przez Kościół jest podawane do wierzenia jako przez Boga objawione, czy to w uroczystym orzeczeniu, czy to w zwyczajnym i powszechnym nauczaniu". Kościół jest jedynym prawdziwym nauczycielem wiary, dlatego ludzie mogą i powinni zawsze tylko jemu zawierzać swój los; podobnie trosce matki oddaje się dziecko ssące mleko z jej piersi. Kościół, na przestrzeni wieków, ciągle jaśniej i lepiej tłumaczył wiernym swoją naukę, potępiał błąd, uroczyście definiował prawdy wiary. Nigdy jednak nie proponował nowych dogmatów czy prawd: to wszystko, czego naucza, czerpie z Objawienia, którego jest strażnikiem, świadkiem i wykładowcą. Większe przekonanie mamy do prawd wiary niż do prawd poznanych ludzkim rozumem czy do rzeczy, które widzimy własnymi oczami.

2. Wiara jest najwyższym dobrem: jest zasadą wiecznego zbawienia, fundamentem i korzeniem usprawiedliwienia i łaski. "Bez wiary nie można podobać się Bogu". Nikt nie posiada łaski, jeśli nie ma wiary. "Ten, kto zbliża się do Boga, musi wierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go szukają" (Hbr 11,6).

Boski Mistrz naucza: "Kto nie wierzy, ten się potępi" (Mk 16,16).

Zatem każdy człowiek jest zobowiązany do przyjęcia nauczania wiary, do pochylenia się i przyjęcia wiary, aby móc otrzymać dar łaski Bożej. Przynajmniej od czasu do czasu każdy chrześcijanin musi podjąć pozytywny akt wiary; ale szczególnie w chwili śmierci, w niebezpieczeństwach oraz w pokusach wymierzonych przeciw wierze.

2. Chrześcijanie są zobowiązani do zgłębiania nauczania; duszpasterze muszą prowadzić katechezę, nauczanie, głosić kazania.

Nauczanie jest potrzebne do przyjęcia sakramentów, do ustrzeżenia się przed rozlicznymi błędami, które dziś rozsiewane są wszędzie, do coraz pełniejszego jednoczenia się z Jezusem Chrystusem w umyśle oraz zasłużenia na przygotowanie się już na ziemi do wiecznej wizji Boga w Niebie.

Obowiązek organizacji nauczania religii, zgodnie z możliwościami swojego stanu, spoczywa na: rodzicach, wykładowcach, wychowawcach, nauczycielkach, pracodawcach itd.

Rachunek sumienia. - Mam wiarę? Staram się zdobywać wiedzę na temat prawd wiary? Myślę o nauczaniu tych prawd innych ludzi?

Postanowienie. - Musze słuchać słowa Bożego i czytać je; nawet jak znam je już w sposób wystarczający: ono będzie karmić moją duszę.

Modlitwa. - Panie, daj mi poznać to, co jest pożyteczne i konieczne do medytacji Ciebie i prawd Bożych. Abym Ciebie poznał! To jest fundament i zasada każdego uświęcenia. Będę Cię bardziej kochał, jeśli lepiej Cię poznam; wierniej będę Ci służył, jeśli bardziej zgłębię Twoje nauczanie. Nauka i medytacja świętych rzeczy są najbardziej konieczne, najbardziej pożyteczne, najbardziej doskonałe, najprzyjemniejsze dla ducha.

Boski Duchu, daj mi głód i pragnienie Twojej Bożej Mądrości, prawdziwego pokarmu duszy, która nie żyje chlebem, ale prawdą pochodzącą z ust Boga.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.