15 marca - Łaska uświęcająca - I

"Właśnie w ten sposób Duch przychodzi nam z pomocą w naszej słabości. Gdy nie wiemy, jak mamy się modlić, Duch wstawia się za nami wołaniem bez słów. A Bóg, który przenika serca, zna pragnienie Ducha, ponieważ to właśnie zgodnie z Jego wolą Duch wstawia się za świętymi. Wiemy przecież, że tym, którzy kochają Boga i którzy zostali powołani zgodnie z Jego wcześniejszym zamysłem, wszystko służy dla ich dobra. Zostali oni wezwani według wcześniejszego zamysłu" (Rz 8, 26-27).

1. Łaska uświęcająca jest tym niezwykłym i nadprzyrodzonym darem, dzięki któremu człowiek zostaje wyzwolony z grzechu, staje się świętym jak Adam przed upadkiem, staje się dziedzicem Nieba. Jest darem niezwykłym, który Jezus Chrystus pozyskał dla nas, umierając na krzyżu.

Łaska uświęcająca również jest nazywana, ale wszystkie jej nazwy wyrażają w istocie to samo.

Nazywa się ją sprawiedliwością: ponieważ dzięki niej człowiek osiąga odpowiednią, wystarczającą, prawą relację z Bogiem, który jest nadprzyrodzonym celem. Mówi się o niej, że jest usprawiedliwiająca albo uświęcająca: ponieważ dzięki niej człowiek uczestniczy w doskonałości i świętości Boga; grzech nie jest przykryty, ale zmazany.

Nazywa się ją przyjaźnią z Bogiem: ponieważ dzięki niej jesteśmy bliscy Bogu, Trójcy Świętej.

Nazywa się ją miłością: ponieważ dusza staje się droga Bogu.

Nazywa się ją Bożą adopcją: ponieważ chrześcijanin jest wezwany, żeby być i rzeczywiście staje się dzieckiem Boga, nie z natury, ale przez przybranie.

Nazywa się ją mieszkaniem Boga lub Ducha Świętego: ponieważ dzięki niej Trzy Osoby Boże mogą mieszkać w duszy człowieka sprawiedliwego: to dzieło miłości jest przypisywane Duchowi Świętemu.

2. Łaska jest odnowieniem człowieka, jest duchowym narodzeniem; zaślubinami duszy z Jezusem Chrystusem. Jest to warunek absolutnie konieczny do tego, aby osiągnąć wieczne zbawienie.

Jest darem Bożego miłosierdzia, dzięki któremu Ojciec spogląda na nas z litością i współczuciem. Jest owocem śmierci Jezusa Chrystusa na krzyżu, gdzie złożył On wystarczająca ofiarę za grzechy. Jest skutkiem Chrztu i Pokuty. Chrzest jest potrzebny każdemu. Pokuta temu, kto po chrzcie dopuścił się grzechu. Jest to warunek absolutnie i zawsze konieczny dla wszystkich, aby tu na ziemi wysłużyć zasługi, dzięki którym możliwe będzie wejście do Nieba. Jest konsekwencją naszych wewnętrznych dyspozycji: pragnienia Boga, który jest celem uświęcającym, odrzucenia grzechu, korzystania z sakramentów.

Dusza zostaje obmyta, oczyszczona, odnowiona, staje się biała jak śnieg, jest siostrą świętych i Aniołów, spowita odbiciem boskiego światła. Jest królestwem Jezusa Chrystusa i Boga realizującym się w nas; jest życiem wiecznym, które naprawdę się rozpoczyna i które posiadamy. Dlatego św. Paweł nazywa świętych chrześcijan ludźmi stworzonymi na nowo w Chrystusie. Jest śmiercią starego człowieka; jest przyobleczeniem się w Chrystusa przed Bogiem i Aniołami. Jest wcieleniem w Chrystusa, jakie ma miejsce wtedy, kiedy chrześcijanin zostaje członkiem Jego mistycznego ciała.

3. Boże, któryś godność natury ludzkiej przedziwnie stworzył i jeszcze przedziwniej naprawił, spraw przez tę tajemnicę wody i wina, abyśmy mieli uczestnictwo w Bóstwie Tego, który raczył stać się uczestnikiem człowieczeństwa naszego, Jezus Chrystus, Syn Twój, Pan nasz, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Rachunek sumienia. - Dobrze rozumiem nauczanie Kościoła odnośnie do łaski? Czy mam łaskę? Cieszę się z niej? Jestem za nią wdzięczny Bogu? Czy rozumiem, że istota apostolstwa polega na prowadzeniu ludzi do życia w łasce i budowania w nich tej łaski poprzez pełnienie dobrych czynów?

Postanowienie. - Często będę medytował słowa Boskiego Mistrza: "Przyszedłem, aby owce miały życie i to życie w pełni" (J 10,10).

Modlitwa. - Panie, żyj we mnie. Odrzucam od siebie grzech, który jest jedyną przeszkodą do tego, abyś mógł zbudować swoje mieszkanie we mnie, który jest zniszczeniem Twoje świątyni w moim sercu. Panie, powiedziałeś: "Czy może kobieta zapomnieć o swym niemowlęciu? Czy może nie miłować dziecka swego łona? Lecz gdyby nawet ona zapomniała, Ja nie zapomnę o Tobie! (por. Iz 49,15). Ty mnie kochasz bez końca, zatem ja muszę i chcę kochać Cię na wieki. Przyjdź, Jezu, zawiążmy najświętszą, najściślejszą, najtrwalszą przyjaźń. Mój Ukochany jest mój, a ja jestem Jego (por. Pnp 2,16).

za: J. Alberione, Krótkie medytacja na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.