17 kwietnia - Wiara - III
„Szczęśliwe wasze oczy, że widzą, i uszy, że słyszą. Zapewniam was bowiem: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło zobaczyć to, co wy widzicie, a nie zobaczyli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. Posłuchajcie zatem objaśnienia przypowieści o siewcy" (Mt 13,16-18).
1. Nauka religii jest, według św. Tomasza, czymś najbardziej doskonałym, wspaniałym, pożytecznym, radosnym.
Najbardziej doskonała, ponieważ zbliża nas do Boga i już daje jakieś uczestnictwo w wiecznym szczęściu. Dlatego Pismo Święte mówi: „Szczęśliwy człowiek, który poświęca się mądrości” (Syr 14, 22).
Najbardziej wspaniała, ponieważ dzięki niej człowiek staje się bardziej podobny do Boga, który wszystko czyni w mądrości. Mądrość jest dla człowieka skarbem nieskończonym, a kto w niej uczestniczy, staje się przyjacielem Boga.
Najbardziej pożyteczna, ponieważ zapewnia nam wieczne zbawienie. Pragnienie mądrości prowadzi nas do Nieba.
Najbardziej radosna, ponieważ zgłębianie rzeczy duchowych nie powoduje zgorzknienia, nie budzi wstrętu do karmienia się nimi, ale daje pociechę i radość.
2. Potrzebne są jednak odpowiednie dyspozycje duchowe:
a) Prawa intencja, która istnieje dla chwały Bożej oraz jest owocem duchowym, naszym i innych. Święty Bernard pisze: „Są tacy, którzy chcą się | uczyć jedynie w celu zdobycia wiedzy, to próżna ciekawość; są tacy, którzy uczą się, żeby ludzie ich szanowali, to haniebna próżność; są tacy, którzy zdobywają wiedzę, aby ją potem dla zysku i chwały sprzedać, to zwykły handel. Ale są też tacy, którzy chcą się uczyć, aby pomagać duszom, to jest miłość. Są więc i tacy, którzy chcą się uczyć dla własnego uświęcenia, to jest święta roztropność”.
b) Szczera miłość do prawdy. Wiedza o religii jest najbardziej pewna, ponieważ pochodzi od Kościoła, nauczyciela nieomylnego. Nie mogą nas wystraszyć obiekcje wrogów, możemy im przeciwstawić nasze opinie, ale we wszystkim musimy przylgnąć do Kościoła.
c) Pokora. Jezus mówi: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś to przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś tym, którzy są jak małe dzieci” (Mt 11, 25). Człowiek pokorny modli się: „Jeśli ktoś z was potrzebuje mądrości, niech prosi o nią Boga, a na pewno otrzymają w obfitości” (Jk 1, 5). Pokora rodzi następnie miłość, dzięki której wiedza jest wykorzystywana dla zbudowania.
d) Pragnienie postępowania w poznaniu Boga. Są książki, czasopisma, które czasem budzą ciekawość: natomiast rzeczy Boże na początku zgłębia się z trudem; dobra wola pozwala jednak pokonać wszystkie trudności.
3. Kościół daje nam przykład wielkich doktorów: św. Grzegorz Wielki, św. Augustyn, św. Tomasz, św. Bonawentura, św. Albert Wielki, św. Alfons i wielu innych. Są oni prawdziwymi nauczycielami, wzorami oraz opiekunami nauki o Bogu i Bożych sprawach. Warto poznać ich życie oraz dzieła; ich wstawiennictwa należy przyzywać szczególnie w chwilach trudności.
Rachunek sumienia. - Kocham i studiuję Katechizm oraz religię? Angażuję się w tę pracę? Jestem pokorny? Mam prawą intencję? Miłość do prawdy? Chcę się uświęcić?
Postanowienie. - Każdego dnia będę czytał lekturę duchową.
Modlitwa. - „Na początku było Słowo; a Słowo było u Boga; i Bogiem było Słowo. Wszystko zaistniało dzięki Niemu; Bez Niego zaś nic nie zaistniało... Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo; świat dzięki Niemu zaistniał; lecz świat Go nie rozpoznał... Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas... Łaska i prawda zaistniały przez Jezusa Chrystusa... aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.
za: J. Alberione, Krótkie medytacja na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.