20 sierpnia - Nawiedzenie Jezusa Eucharystycznego - I
„Nie pozwólcie, aby wasze serca były wstrząśnięte. Wierzycie w Boga i we Mnie wierzcie. W domu mego Ojca jest wiele mieszkań; gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Teraz idę tam, aby przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, to znowu powrócę i zabiorę was do siebie, abyście byli tam, gdzie Ja jestem" (J 14,1-3).
1. Jezus cię woła: „Nauczyciel tu jest i prosi cię” (J 11, 28). Od XIV wieku pobożna praktyka nawiedzenia Najświętszego Sakramentu coraz bardziej się rozwijała: także poprzez nabożeństwo czterdziestogodzinne, Kongresy Eucharystyczne, gorliwość św. Alfonsa de Liguoriego, Proboszcza z Ars, św. Eymarda.
Sobór Baltimorski II wzywał: przede wszystkim pragniemy, aby wierni zostali pouczeni o wielkich dobrach płynących z częstego nawiedzania Boskiego Gościa w Tabernakulum. Zatem zadaniem duszpasterza jest | zachęcanie słowem i przykładem do tego świętego obowiązku.
Sobór Trydencki mówi, że wierni, zgodnie z praktyką Kościoła, winni są oddawać temu Sakramentowi najwyższą cześć. Ponieważ został on ustanowiony nie tylko po to, byśmy go adorowali, ale również po to, byśmy się nim karmili. Rzeczywiście jest w nim obecny Syn Boży, o którym Ojciec, posyłając Go na świat, mówił: Cześć Mu oddają wszyscy aniołowie Boży. Święty Alfons pisze: „Porzucając ludzkie rozmowy, zatrzymajcie się każdego dnia na krótką chwilę, przynajmniej na pół godziny albo na kwadrans w jakimś kościele, w którym jest Jezus pod postacią Sakramentu. «Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan» (Ps 34, 9). Spróbujcie tego; a zobaczycie, jak wielki owoc otrzymacie”. Święty Jan Chryzostom mówi: Adora et communica.
2. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu sprawia, że wchodzimy w wewnętrzną komunikację z Jezusem Chrystusem, który jest Drogą, Prawdą i Życiem.
Jest Drogą. W życiu kontemplujemy przykłady życia Jezusa Chrystusa w Betlejem, w Nazarecie, na drogach Palestyny, w czasie Męki, i jeszcze bardziej wnikamy w cnoty praktykowane przez Jezusa Chrystusa w Tabernakulum: pokorę, milczenie, czystość, posłuszeństwo, miłość itd. Czynimy rachunek sumienia; powielamy w nas święte przykłady, abyśmy nabyli Jego fizjonomię i Jego ukierunkowanie duchowe. W sposób szczególny prosimy, aby nasze serce stało się takie samo, jakim jest Serce Jezusa.
Jest Prawdą. On uczy duszę, wlewa w nią wiarę coraz bardziej żywą i głęboką, daje duchowe światło, które staje się początkiem każdego rozumowania i każdej praktycznej decyzji. Dusza formuje w sobie mentalność teologiczną, nadprzyrodzoną, boską; jednym słowem; chrześcijańską. Czyni się akty wiary skierowane do Chrystusa; „Wiara zastępuje niedoskonałość zmysłów”. Rzeczywiście jest to „tajemnica wiary”.
Jest Życiem. Dusza musi żyć Jezusem Chrystusem. On wszędzie rozdziela swoje łaski, miłosierdzie, ale nigdzie w takim stopniu jak tutaj, mówi św. Alfons. I dodaje: „Gdzie indziej dusze podjęły piękniejsze decyzje, niż te powzięte u stóp Najświętszego Sakramentu? Kto wie? Czy także wy przed tym Sakramentem nie podejmiecie pewnego dnia decyzji o zupełnym oddaniu się Bogu?”. Ten święty daje przykład samego siebie, a także bł. Suza, św. Małgorzaty Alacoque, św. Franciszka Regisa, św. Alojzego Gonzagi, św. Wacława króla, św. Marii Magdaleny de’Pazzi.
3. Panie, abym Ciebie poznał! Abym poznał wielki ukryty Skarb, którym jesteś Ty sam obecny w świętych Tabernakulach. Przyciągnij mnie do siebie. Abym pewnego dnia nie usłyszał wyrzutu: Byłem przybyszem, a nie odwiedziliście Mnie.
Rachunek sumienia. - Odwiedzam Jezusa w Najświętszym Sakramencie? Ile czasu poświęcam na te wizyty? Jaką stosuję metodę? Postanowienie. - „Adorujmy na wieki Najświętszy Sakrament. Czas ten będzie moim największym pocieszeniem w godzinie śmierci, kiedy przyjmę wiatyk.
Modlitwa. - Jezus poprzez narodzenie stał się bratem, przez Eucharystię pokarmem, przez śmierć środkiem odkupienia, w królestwie naszą nagrodą.
„O Zbawcza Hostio, godna czci, co lud do niebios wiedziesz bram. Bój srogi nęka wiernych Ci, daj siłę, pomoc ześlij nam".
za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.