24 września - Liturgia - I

„Nadchodzi jednak godzina, a właściwie już jest, kiedy prawdziwi czciciele będą wielbili Ojca w Duchu i w prawdzie. Zresztą takich czcicieli pragnie sam Ojciec. Bóg jest duchem, stąd też ci, którzy Go wielbią, winni to czynić w Duchu i w prawdzie" (J 4,23-24).

1. Pius XII pisze: „Święta Liturgia jest publicznym kultem, jaki nasz Odkupiciel składa Ojcu, jako głowa Kościoła; jest kultem, jaki wspólnota wiernych składa swojej Głowie, i przez Niego Ojcu Niebieskiemu; krótko mówiąc, jest integralnym kultem mistycznego Ciała Jezusa, czyli Głowy i członków”.

Jezus Chrystus, przychodząc na świat, rozpoczął doskonały kult składany Bogu Ojcu: przez pełne posłuszeństwo i najszczerszą miłość; przez nieustanne uwielbienie i | adorację, przez modlitwy i błagania przedstawiane ze łzami i z wielką mocą.

Kościół ten kult kontynuuje. Zjednoczony z wynagradzaniem i dziękczynieniem eucharystycznym Jezusa, przez swoich kapłanów i wszystkich wiernych nieustannie ofiaruje Bogu kult wewnętrzny i zewnętrzny.

2. Kult musi być całkowity: szczere poddanie umysłu przez wiarę; posłuszeństwo przykazaniom świętej Ewangelii; wewnętrzna jedność z Bogiem w miłości; składanie Ofiary oraz uczestnictwo w Świętych Sakramentach i w kulcie zewnętrznym. Jego cel jest bowiem taki: aby wszyscy stali się dobrymi dziećmi Boga w Chrystusie.

Syn Boży, który przyjął ludzką naturę, w swojej modlitwie zawsze miał na celu program wyśpiewany przez Aniołów: Chwała Bogu i pokój ludziom. Tak samo Kościół: ponieważ człowiek został stworzony na chwałę Boga oraz po to, by mógł w Niebie cieszyć się Nim na wieki. Gdziekolwiek na przestrzeni dziejów dotarł apostoł, kapłan, tam zawsze stawiany był ołtarz, składana była ofiara czysta, w Sakramentach przekazywane było duszom życie.

3. Pierwszą i najlepszą częścią Liturgii jest kult wewnętrzny; jest on również duszą całego kultu zewnętrznego. „Kto spożywa ciało Jezusa Chrystusa i pije Jego krew w sposób niegodny, ten spożywa i pije własne potępienie”. Zatem człowiek musi badać samego siebie, zwracając uwagę na to, jak staje przed Bogiem.

Rachunek sumienia. - Mam prawdziwe i głębokie przekonanie o obowiązku składania integralnego kultu Panu? Oddaję Mu | taki kult? Codziennie z wiarą, prawym sumieniem i czystym sercem?

Postanowienie. - Chcę, aby Bóg mógł przyjąć mój kult, tak jak z upodobaniem przyjął ofiarę Abla.

Modlitwa. - Dziękuję Ci, Panie, za dane mi światło. Spraw, abym zawsze kroczył w świetle; aby nigdy nie pochłonęły mnie ciemności ciała i świata. Udziel mi łaski, bym tu na ziemi zaczął składać doskonały kult mojemu Majestatowi i bym mógł kontynuować go w Niebie. Oczyść moją duszę; niech moje uwielbienie będzie radosne i pełne chwały; niech miłość sprawi, aby moja ofiara była Tobie miła; niech Twoja łaska przeniknie całe moje jestestwo i niech sprawi, aby moje życie było owocne.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.