25 sierpnia - Pokuta - IV

„Pamiętaj, skąd spadłeś. Nawróć się i postępuj jak na początku, bo jeśli nie, to przyjdę do ciebie i przesunę twój świecznik z jego miejsca" (Ap 2,5).

1. Dla odpuszczenia grzechów wymagane są: skrucha i żal, z którymi łączy się postanowienie; szczere oskarżenie siebie samego i wyznanie grzechów przed Kapłanem; zadośćuczynienie, które zadaje spowiednik.

Żal jest smutkiem oraz pokutą za popełniony grzech, łączy się on z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości. Żal jest prawdziwą udręką, smutkiem, wewnętrznym utrapieniem, które rodzi się z przekonania o dokonanej obrazie Boga, jest nienawiścią do grzechu, opierającą się na uznaniu w sobie zła i jego konsekwencji, jest przemianą woli; jest mocnym postanowieniem, aby już więcej nie popełnić grzechu, wykorzystując wszystkie konieczne do tego środki. Święty Jan Chryzostom napisał książkę poświęconą żalowi za grzechy. Święty Justyn pisał: „W jaki sposób ludzie nieczyści, jeśli nie żałują i nie odrzucają swojego grzechu, mogą mieć nadzieję, że Pan im wybaczy?”.

Święty Cyprian obiecuje przebaczenie każdemu, kto żałuje: „Jeśli podejmą pokutę, wyznając ze łzami w oczach swoje grzechy i okażą wewnętrzny żal”.

2. Żal za własne grzechy, zawsze i w każdym miejscu uznawany był za warunek konieczny do otrzymania przebaczenia i łaski. Kiedy Żydzi zapytali św. Piotra, co mają robić, aby otrzymać przebaczenie, odpowiedział im: „Czyńcie pokutę i nawróćcie się”. Jezus Chrystus powiedział: „Jeśli się nie nawrócicie, zginiecie” (Łk 13, 3).

Przez grzech człowiek odwraca się od Boga, Najwyższego Dobra i wiecznej szczęśliwości, aby szukać ludzkiej i ziemskiej przyjemności. I tak syn marnotrawny opuszcza dom rodzinny, aby w sposób absolutnie wolny móc zaspokajać własne kaprysy i żądze. Wielka krzywda wyrządzona Bogu. Dzięki swojej skrusze może wrócić i powiedzieć: „Zgrzeszyłem! Nie jestem godzien już być synem; przyjmij mnie przynajmniej jako sługę”... Przez żal za grzechy człowiek odwraca się od stworzeń i zaczyna na nowo szukać Boga, jedynej radości i wiecznego dobra.

Sprawiedliwość domaga się żalu, ponieważ zło należy naprawić; mądrość zabrania przebaczać tym, którzy nie żałują, aby nie dawać większego pretekstu do grzechu; świętość Boga nie pozwala, aby mogło się z Nim zjednoczyć coś, co jest splamione. Bóg absolutnie brzydzi się grzechem.

3. Przebij, o Panie, moje serce świętym lękiem przed grzechem, abym zaczął nienawidzić tego, co dotychczas kochałem. Żal jest owocem | Twojej łaski oraz uświadomienia sobie wielkiego zła ukrytego w grzechu. Oświeć mnie i miej dla mnie miłosierdzie.

Rachunek sumienia. - Pierwszym oraz zawsze i absolutnie koniecznym usposobieniem potrzebnym do otrzymania przebaczenia jest żal za grzechy. Czy zawsze mam go w sobie? Czy zawsze towarzyszy moim spowiedziom?

Modlitwa. - Panie, udziel mi doskonałego żalu za moje grzechy; niech rodzi się on z doskonałej miłości do Ciebie, Najwyższego Dobra i wiecznej szczęśliwości.

Akt żalu: Boże mój, z całego serca żałuję za wszystkie moje grzechy i wyrzekam się ich, ponieważ grzesząc, nie tylko zasłużyłem na kary sprawiedliwie przez Ciebie ustanowione, ale szczególnie dlatego żałuję, że obraziłem Ciebie, najwyższe dobro i jedynie godnego, aby być ponad wszystko kochanym. Dlatego z całą mocą przyrzekam, z pomocą łaski Twojej, już więcej nie grzeszyć i na przyszłość unikać bliskich okazji do grzechu. Panie, miłosierdzie, przebacz mi.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.