28 kwietnia - Niedziela Miłosierdzia

"Ja sam będę pasł moje owce. Ja też będę je prowadził na legowisko. Będę szukał zaginionej, zabłąkaną zawrócę, skaleczoną opatrzę, chorej przywrócę siły, tłustej i mocnej będę strzegł. Będę je pasł zgodnie z prawem" (Ez 34, 15-16).

1. Jest to II Niedziela po Wielkanocy. Epistoła zaczerpnięta jest z pism św. Piotra, którego Jezus ustanowił głową i najwyższym pasterzem Kościoła. Mówi  ona: "Byliście jak zabłąkane owce, ale nawróciliście się do waszego Pasterza i Stróża waszych dusz" (1 P 2, 25). Jezus Chrystus przyszedł, aby oddać życie za swoje owce; a one zgromadziły się wokół Niego. W Ewangelii Jezus Chrystus zadeklarował, że odda życie za owce, a najemnik, w obliczu niebezpieczeństwa ucieka i pozwala, aby zginęły. Co więcej; mówi, że On je zna, ponieważ interesuje się ich losem, kocha je, zna ich potrzeby, a najemnik niewiele troszczy się o stado, bo jedynym jego celem jest zapłata. I jeszcze: On kocha wszystkich ludzi, także tych, którzy ciągle pozostają poza owczarnią, i pragnie, aby wszyscy do niej weszli i mieli udział w wiecznych dobrach. Jezus Chrystus mówi również, że owce znają głos pasterza i idą za nim. Prawdziwi wierzący nie nastawiają uszu, by słuchać głosu fałszywych proroków. Słuchają za to Jezusa Chrystusa, Piotra, Papieża.

2. Ewangelia w istocie mówi: "Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz poświęca swoje życie za owce. Najemnik zaś i ten który nie jest pasterzem ani właścicielem owiec, gdy zobaczy zbliżającego się wilka, opuszcza je i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza. Jest bowiem najemnikiem i nie troszczy się o owce. Ja jestem dobrym pasterzem. Znam moje owce i one Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec i jak Ja znam Ojca. Poświęcam też swoje życie za owce. Posiadam jeszcze inne owce, które wprawdzie nie są z tej zagrody, lecz trzeba, abym je przyprowadził. Pójdą one za moim głosem i tak powstanie jedna trzoda z jednym pasterzem" (J 10, 11-16).

3. Jezus Chrystusa jest wielkim Pasterzem. Święty Grzegorz mówi, że On oddał życie za owce, ponieważ ich pokarmem uczynił swoje ciało i swoją krew, ukryte pod postacią Eucharystii. "Poznali Go przy łamaniu chleba" (Łk 24, 35). Prawdziwe owce przyjmują Komunię św.; przy balaskach chrześcijanie dzielą się na tych, którzy żyją prawdziwym życiem nadprzyrodzonym, i na chrześcijan, którzy są nimi jedynie z nazwy i za takich się mają.

Papież przez Jezusa Chrystusa został ustanowiony Pasterzem Wikariuszem. Sprawuje on władzę nad całym Kościołem. On karmi całą owczarnię, w której są owieczki i baranki. Papieżowi należy wierzyć, ponieważ jest on nieomylnym nauczycielem prawdy; należy również być mu posłusznym, ponieważ posiada władzę jurysdykcji nad wszystkim i nad każdym z osobna, nad Biskupami i nad wiernymi; należy trwać z nim w jedności, ponieważ jest on ogniwem, który łączy nas z Jezusem Chrystusem; jeśli to ogniwo ulegnie zniszczeniu, rozpadnie się cały łańcuch dóbr.

Szczególnym Pasterzem jest Proboszcz, który będąc posłusznym Biskupowi Diecezjalnemu, sprawuje władze nad ludem. Proboszcza należy słuchać; być mu posłusznym i iść za jego wskazówkami; we własnej Parafii należy uczestniczyć w liturgii i przyjmować Sakramenty.

Papieżowi, Biskupom i Proboszczowi winni jesteśmy modlitwę, pomoc moralną i być może także materialną. Należy przylgnąć również do gorących pragnień, których przedmiotem jest to, aby nastała jedna owczarnia i jeden pasterz.

Rachunek sumienia. - Czy kocham Kościół? Kocham Pasterzy Kościoła? Słucham ich? Idę za ich wskazówkami? Trwam w jedności z nimi całym umysłem i całym sercem?

Postanowienie. - Diabeł robi swoją robotę: rozpraszać. Ja skupię się na mojej pracy: zbawić siebie samego i innym pomagać w zbawieniu.

Modlitwa. - Panie, otocz swoją opieką naszego Ojca Świętego, Papieża: bądź dla niego światłem, bądź jego siłą i jego pocieszeniem.

Boże, Pasterzu i władco wszystkich ludzi; spójrz łaskawie na Twojego sługę, którego wybrałeś na pasterza Kościoła; prosimy Cię, wspomóż go, aby swoim słowem i przykładem umacniał tych, którym przewodzi, a także by wraz z powierzoną mu owczarnią doszedł do życia wiecznego.

Boże, któryś przez uniżenie się Syna Twojego świat upadły podźwignął, napełnij swoich wiernych nieustannym weselem, aby ci, których od wiecznej śmierci wyrwałeś, dostąpili wiekuistego szczęścia. 

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.