29 kwietnia - Miłość - I
„My oglądaliśmy to i dajemy świadectwo, że Ojciec posłał Syna, Zbawiciela świata. Kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, w tym przebywa Bóg, a on w Bogu. My to poznaliśmy i uwierzyliśmy miłości, którą Bóg ma względem nas. Bóg jest miłością i kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg przebywa w mm" (1J 4,14-16).
1. Wiara uświęca rozum; nadzieja uświęca wolę, miłość uświęca uczucia. Miłość jest cnotą teologalną wlaną przez Boga do naszej duszy; dzięki niej kochamy Boga nade wszystko oraz bliźniego ze względu na naszą miłość do Boga. Miłość Boga i miłość bliźniego to jedna cnota: czyli miłość do Boga jako Osoby i do Jego dzieł. Miłość pochodzi od Boga, do Niego prowadzi i z Nim jednoczy. Bóg jest nieskończenie wielki, potężny, dobry, prawdziwy, piękny: dlatego jest nieskończenie godny kochania. Jest jeden, ale w Trzech Osobach: jest Ojcem, który z całej wieczności rodzi Syna i uznaje nas za swoje przybrane dzieci; jest Synem, tożsamym z Ojcem, który dzięki Wcieleniu staje się naszym bratem i Odkupicielem; jest Duchem Świętym, wzajemną miłością Ojca i Syna, który udziela nam życia nadprzyrodzonego.
Kochamy bliźniego, ponieważ jest obrazem Boga, a także dlatego, że Jezus kocha wszystkich; ponieważ w nim jest nadzieja Boga albo przynajmniej pragnienie, żeby była. Dusze proste darzą Boga wielką miłością; w tej nadprzyrodzonej jedności z Bogiem znajdują wielką zasługę; dla rozumu, woli, uczucia.
2. Pierwszym i największym przykazaniem jest: „Będziesz miłował Pana całym swoim umysłem, całym swoim sercem, całą swoją mocą” (por. Mk 12, 30). Święty Franciszek Salezy tłumaczy: „Miłość do Boga musi dominować nad wszystkimi naszymi miłościami, uczuciami. Musi królować nad wszystkimi naszymi namiętnościami i żądzami. Bóg wymaga od nas, aby: pośród wszystkich naszych uczuć miłość do Niego była najbardziej serdeczna, by przenikała i panowała nad całym naszym sercem; by była najbardziej uczuciowa, by wypełniała całą naszą duszę; by była najbardziej ogólna i miała rzeczywisty wpływ na każdą naszą władzę i zdolność; by była najbardziej szlachetna i wypełniała cały nasz umysł; najbardziej stała, by wzmacniała każdą naszą siłę i moc”. Kończy tę wypowiedź wspaniałą zachętą do miłości: „Panie jestem Twój, i tylko do Ciebie należeć mogę; moja dusza jest Twoja i nie może żyć dla nikogo innego, jak tylko dla Ciebie; moje serce jest Twoje, i nie może dążyć do nikogo innego, jak tylko do Ciebie. Miłość do Ciebie musi być moją pierwszą zasadą, ponieważ od Ciebie pochodzę; muszę Ciebie kochać, bo jesteś moim celem i odpoczynkiem, ponieważ jesteś moim przeznaczeniem; muszę kochać Ciebie bardziej niż swoje własne istnienie, bo moje istnienie zależy jedynie od Ciebie; muszę kochać Ciebie bardziej niż siebie samego, ponieważ cały jestem w Tobie i dla Ciebie”.
3. Boski Mistrzu, mój Jezu, zrozumiałem, że: muszę Cię kochać, tak jak mnie tego nauczyłeś; jak Ty kochasz Ojca, czyli bez granic, bez żadnego marginesu. Rozumiem to, myśląc nad tym, co powiedziałeś w Ogrodzie Oliwnym: „Nie moja wola, lecz Twoja niech się dzieje” (Łk 22, 42). Taka miłość jest wymagana jako cel: żyję, aby zjednoczyć się z Bogiem. Muszę jej pragnąć, muszę do niej dążyć ze wszystkich sił; muszę się natrudzić, by ją osiągnąć, muszę stawać się coraz doskonalszy; tam w górze będę mógł ją posiąść w sposób pełny i na wieki.
Rachunek sumienia. - Czy dobrze zrozumiałem, czym jest miłość? Pragnę ją posiadać? Wytrwale proszę o nią Pana? Kontempluję miłość Jezusa Chrystusa?
Postanowienie. - Nieustannie będę dążył do rozwijania miłości: aż do najwyższego stopnia doskonałości: kochać samego siebie jedynie dla Boga, dlatego kochać Boga jedynie dla Boga.
Modlitwa. - Akt miłości: Mój Boże, kocham Cię całym sercem, ponad wszystko, Ciebie, nieskończone dobro i nasze wieczne szczęście. Dla Twojej miłości kocham mojego bliźniego jak samego siebie i przebaczam doznane urazy. Panie, spraw, bym Cię kochał coraz bardziej.
za: J. Alberione, Krótkie medytacja na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.