29 sierpnia - Pokuta - VIII

„Ofiar ani darów nie chciałeś, lecz otworzyłeś mi uszy; nie żądałeś całopaleń ani ofiar przebłagalnych. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę! W zwoju księgi napisano o mnie: Chcę wypełniać Twoją wolę, mój Boże, a Twoje Prawo jest w mym wnętrzu" (Ps 40,7-9).

1. Zadośćuczynienie jest częścią Sakramentu Pokuty. Zobowiązuje ono do przyjęcia i wypełnienia pokuty nałożonej przez spowiednika w celu naprawienia niesprawiedliwości, której dopuściło się wobec Boga, zmazania zasłużonej kary doczesnej, którą należy ponieść jeszcze po rozgrzeszeniu.

Nie zawsze, kiedy wina i kara wieczna zostały odpuszczone, odpuszczona jest również cała kara doczesna: co więcej, często jest tak, że pozostaje ona do odbycia. Dawid otrzymał przebaczenie, ale kara doczesna była dla niego bardzo trudna; Mojżesz i Aaron otrzymali przebaczenie, ale nie mogli wejść do ziemi obiecanej. Dzieła wynagradzania to przede wszystkim jałmużna, post, modlitwa; dzięki nim oddajemy Bogu to, co zostało Mu zabrane przez grzech. Oprócz tego dzięki tym trzem uczynkom umartwieniu podlegają nasze trzy pożądliwości: skąpstwo przez jałmużnę; ciało przez post, pycha przez modlitwę.

2. Pan mówi: „Nawróćcie się do Mnie całym sercem, przez post, płacz i lament” (J 1 2, 12). „Okup swoje grzechy sprawiedliwością, a swoje występki miłosierdziem dla ubogich” (Dn 4, 24). „Wydajcie więc owoce godne nawrócenia” (Łk 3, 8). „Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie samego siebie; niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24). „W moim ciele dopełniam braki cierpień Chrystusa” (Kol 1, 24). Jakże ciężkie były kanoniczne pokuty w pierwszych wiekach chrześcijaństwa!

Należy dobrze zrozumieć: Bóg jest prawodawcą oraz władcą rządzącym społecznością. Jako mądry prawodawca i roztropny rządca nakłada kary za popełnione wykroczenia, aby w każdym zrodziła się odpowiednia nienawiść do grzechu, aby sprawiedliwość otrzymała zadośćuczynienie. W ten sposób rozumie się, w jakim stopniu grzech jest pogwałceniem prawa. Penitent, poprzez pokutę, leczy swoje złe przyzwyczajenia, wyrzuca pozostałości grzechu, zmazuje karę czyśćca.

W swoim miłosierdziu Bóg często pozwala na to, abyśmy doświadczali trudności, abyśmy musieli mierzyć się złem fizycznym i moralnym, abyśmy byli piętnowani przez ludzi. Kary te, jeśli są przyjęte z ręki Boga, przeżywane w jedności z Jezusem Ukrzyżowanym i Jego Bolesną Matką, stają się wielkimi dziełami zadośćuczynienia.

3. Boże, który doświadczony urazą, jaką jest grzech, niweczysz swój gniew dzięki pokucie, wysłuchaj łaskawie modlitwy błagającego Cię ludu i oddal on nas ciosy sprawiedliwości, na które zasłużyliśmy przez nasze grzechy. Przez Chrystusa Pana Naszego (Kościół).

Rachunek sumienia. - Czy chętnie przyjmowałem pokutę wyznaczoną przez Spowiednika? Wypełniłem ją? W czasie, sposobie i mierze, w jakich zostały określone? Czy z własnej woli dołożyłem jakieś umartwienie, aby moje zadośćuczynienie było pełne?

Postanowienie. - Na wynagrodzenie za moje grzechy przyjmę wszystko co trudne, smutne, dotkliwe, a co Pan zechce mi dać; szczególnie dzisiaj.

Modlitwa. - „Wyznajemy z płaczem w karaniu, czegośmy się dopuszczali, a po nawiedzeniu zapominamy, czegośmy dopiero płakali. Gdy miecz Twój na nas podniesiony trzymasz, wieleć obiecujemy, a skoro go spuścisz, obietnic wykonać nie chcemy. Oto nas masz, korzących się Tobie, Wszechmogący Boże! Wiemy, iż jeżeli miłosierdzie nie odpuści, sprawiedliwość słusznie nas zgubić może” (św. Augustyn).

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.