20 września - Sakramentalia

„Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go w Jego niebiańskiej twierdzy. Chwalcie Go za Jego potężne dzieła, chwalcie za niezmierną Jego wielkość. Chwalcie Go dźwiękiem rogu, chwalcie lirą i cytrą. Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie na strunach i flecie. Chwalcie Go na dźwięcznych cymbałach, chwalcie na cymbałach brzęczących. Wszystko, co żyje, niech chwali Pana" (Ps 150,1-6).

1. Są to widzialne i święte znaki ustanowione przez Kościół, aby sprawić określone skutki duchowe, także doczesne. Są wzorowane na Sakramentach, ale zostały ustanowione przez Kościół; sprawując je, to Kościół się modli; dlatego wypraszają łaski na mocy wiary i usposobienia tych, którzy się modlą.

Ofiara Mszy św. istotowo polega na konsekracji; podobnie jak inne Sakramenty na wykorzystaniu materii i formy. Kościół jednak proponuje modlitwy, ryty i ceremonie, które sprawiają, że celebracja jest bardziej godna, wierni są lepiej usposobieni na jej przyjęcie oraz powodują większy jej owoc.

2. Msza św. posiada przekonujący ceremoniał. Sobór Trydencki mówi: „Ponieważ ludzie zostali tak stworzeni, że bez zewnętrznych środków trudno im wznieść się na poziom medytacji rzeczy Bożych, Święta Matka Kościół postanowił, że niektóre modlitwy wymawiane są ciszej, a inne głośniej. Ustanowił również ceremonie: błogosławieństwa, światła, śpiewy, okadzenia, szaty itd. Zaczęło się to już w czasach apostolskich i dzięki temu lepiej objawia się majestat tej ofiary, a umysły wiernych, dzięki tym widzialnym znakom pobożności, zostają wzniesione do kontemplacji najwyższych rzeczy ukrytych w tej ofierze”. W ten sposób Msza św. została podzielona na trzy części: dydaktyczną, | ofiarną lub centralną i dopełniającą (Komunia).

Sakramentowi Chrztu towarzyszą dialogi pomiędzy kapłanem a przyjmującym Chrzest, który odpowiada ustami rodziców i chrzestnych; znaki krzyża, namaszczenia, włożenie rąk, egzorcyzmy, błogosławieństwa itd.: każdy ten element ma wielkie znaczenie, aby lepiej zostały zrozumiane skutki, jakie sakrament wywołuje w dziecku.

To samo można powiedzieć o Bierzmowaniu, Pokucie, Ostatnim namaszczeniu, Święceniach i Małżeństwie.

3. Ceremonie, ryty i słowa należy rozważać z wielką uwagą, zgodnie z ich znaczeniem; aby modlić się mądrzej i z większym zaangażowaniem uczuć; aby lepiej zgłębiać dogmaty, które wyrażają i z których wynikają; aby odkrywać ich życiowe konsekwencje. W tym celu dużą pomocą będzie czytanie książek, które komentują Mszał, Sakramentarz, Rytuał, Pontyfikał, Brewiarz itd.

Rachunek sumienia. - Czy liturgia jest dla mnie księgą otwartą? Rozumiem święte celebracje oraz ryty? Czytam albo słucham ich wyjaśnień?

Postanowienie. - Pośród wszystkich moich praktyk pobożności pierwsze miejsce będzie zajmować pobożność liturgiczna: zrobię wszystko, aby posiąść przynajmniej podstawową wiedzę na jej temat.

Modlitwa - Muszę i chcę modlić się wraz z Kościołem; on jest nauczycielem modlitwy. Dzięki modlitwie liturgicznej wszyscy członkowie mistycznego Ciała w sposób autentyczny uczestniczą w kulcie i nieskończonej adoracji, które Jezus Chrystus, jego głowa, nieustannie składa Bogu: „żyje wiecznie, aby się wstawiać \ za nami” (Hbr 7, 25). Jest to pełna realizacja słów Mistrza: 144 „Nadchodzi godzina, kiedy prawdziwi czciciele będą wielbili ojca w Duchu i w prawdzie" (J 4, 23). Czyli, jak mówi św. Anzelm, chrześcijanie w Duchu Świętym i w jedności z Jezusem Chrystusem, Synem Bożym, będą oddawać kult Bogu jako jego dzieci. Święty Paweł mówi, że dzięki Jezusowi Chrystusowi mamy przystęp do Ojca przez Ducha Świętego. Pius X mówi: „Aktywne uczestnictwo w najświętszych misteriach oraz w publicznej i uroczystej modlitwie Kościoła jest pierwszym i absolutnie koniecznym źródłem prawdziwego ducha chrześcijańskiego”.

Panie, udziel mi swojego Ducha, abym rozumiał i naśladował Świętą Matkę Kościół, w którym chcę trwać, żyć i umrzeć jako jego wierne dziecko.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.