30 października - Pokora i mądrość
„Jeśli ktoś sądzi, że jest kimś ważnym, podczas gdy nim nie jest, sam siebie oszukuje. Każdy niech osądza swoje czyny i w sobie niech znajduje powód do chluby, a nie w porównywaniu się z innymi. Każdy bowiem poniesie swój własny ciężar" (Ga 6,3-5).
1. Pycha jest brakiem wiedzy; pokora jest mądrością. Pycha odrzuca nawet najmniejsze rzeczy, jeśli tylko dotykają one miłości własnej.
Ukazuje to fragment Ewangelii, który czytamy dzisiaj: „W owym czasie, w szabat Jezus wszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby spożyć posiłek, oni uważnie Go obserwowali. A oto stanął przed Nim jakiś człowiek cierpiący na puchlinę wodną. Wtedy Jezus zapytał znawców Prawa i faryzeuszów: «Czy wolno w szabat uzdrawiać, czy też nie?». Lecz oni milczeli. Wtedy dotknął go, uzdrowił i odprawił. A do nich powiedział: «Jeżeli któremuś z was wpadnie do studni w szabat syn albo wół, czy zaraz go nie wyciągnie?". I nie mogli temu zaprzeczyć. Widząc, jak zaproszeni wybierali sobie pierwsze miejsca, opowiedział tę przypowieść: «Kiedy ktoś cię zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, bo może został zaproszony ktoś godniejszy od ciebie. Wtedy przyjdzie ten, który zaprosił ciebie i jego, i powie ci: ‘Ustąp mu miejsca’. Wtedy | ze wstydem będziesz musiał zająć ostatnie miejsce. Gdy więc będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie ten, który cię zaprosił, i powie: ‘Przyjacielu, zajmij lepsze miejsce’. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich siedzących przy stole. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony"” (Łk 14, 1-11).
2. Aby nie dopuścić do tego, by osioł albo wół utonął w studni, faryzeusze wykorzystywali wszelkie możliwe sposoby, żeby takie zwierzę wyciągnąć, także w szabat; i robili to, nie zważając na ich wszystkie faryzejskie przekonania; uważali, że jest to praca, na którą prawo pozwala; chodziło przecież o uratowanie zwierzęcia. Dlaczego więc nie można przy pomocy słowa dokonać cudu, by wybawić nieszczęśnika? Tylko pycha może zaślepić do tego stopnia, że nie rozumie się już absolutnie niczego.
Przy stole także ludzie ambitni zajmują ostatnie miejsce, przynajmniej mając nadzieję, że zostaną odebrani jako ludzie pokorni i zostaną zaproszeni do zajęcia lepszego miejsca. Faryzeusze natomiast zajmowali pierwsze miejsca, nie zważając na ryzyko, że ktoś może ich poprosić, by przesiedli się na gorsze.
Pokora prowadzi do prawdziwego poznania Boga i świata; sprawia, że człowiek nabiera życiowej mądrości, którą przejawia również w rzeczach najmniejszych i pokazuje tym samym, że podąża właściwą i prawdziwą drogą.
Pokora zasługuje na dary wiedzy niebieskiej, prawdziwą mądrość, życiową inteligencję, światło rady Boga i ludzi. To wyjaśnia nam konkluzję Boskiego Mistrza: kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.
3. Podziwiam niebieską mądrość Najświętszej Maryi Panny, która wyśpiewała: „Pan spojrzał na | uniżenie swojej służebnicy. Odtąd wszystkie pokolenia będą mnie nazywać szczęśliwą” (Łk 1,48). Pokora przyciąga miłosierne spojrzenie Boga. Bóg znajduje miejsce przygotowane na przyjęcie Jego darów: serce pokorne: „Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił”. Pyszni zostają z niczym, a pokorni są obdarowani wszelkimi dobrami. Jak często Pan nie znajduje serc wyczyszczonych, zdolnych przyjmować Jego dary. Wówczas nic nie może im podarować.
Rachunek sumienia. - Jakie są przyczyny mojej pychy? Dlaczego moje prośby i modlitwy o dobra duchowe nie są wysłuchiwane?
Postanowienie. - Chcę zrobić miejsce dla Bożej łaski.
Modlitwa. - Boski Mistrzu, kiedy przyszedłeś na ziemię, napotkałeś serca pyszne, przypominające góry. Byli to Faryzeusze, Uczeni w Piśmie, Doktorzy Prawa w wielkiej części. Zostali oni upokorzeni i nie otrzymali nic z Twoich niewymownych darów. Znalazłeś jednak również serca pokorne, takie jak serce Najświętszej Dziewicy, św. Józefa, apostołów, wiele dusz prostych, przypominających doliny: do nich spływa woda Bożej łaski.
Ty, o Jezu, każdego dnia przychodzisz, by ofiarować ludzkości i mnie: mądrość, zbawienie, przyjaźń, wszystkie Twoje skarby. Pyszni nie przyjmują; pokorni zostają obdarowani. Panie, przez wielką pokorę przygotuj moje serce na przyjęcie Twojej łaski. Uczyń moje serce podobnym do Twojego Serca.
za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.