4 kwietnia - Dziecko Kościoła

"Wy jesteście Ciałem Chrystusa, a każdy z was jest Jego częścią. I tak ustanowił Bóg w Kościele wpierw apostołów, na drugim miejscu proroków, na trzecim nauczycieli, ponadto tych, którzy mają dary: uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, mówienia językami. Czy jednak wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy cudotwórcami? Czy wszyscy mają dar uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy je tłumaczą? (1 Kor 12, 27-30).

1. Kościół jest drugim środowiskiem, w którym żyje i rozwija się dziecko. W nim musi żyć, wypełnić swoją misję i zbawić swoją duszę. 

Kościół jest społecznością ustanowioną przez Chrystusa, aby dzieło przez Niego zaczęte miało swoją kontynuację.

Składa się on z rzesz wiernych, którzy przyjęli Chrzest i wyznają tę samą wiarę; jest kierowany przez Pasterzy, nad którymi władzę sprawuje Najwyższy Pasterz, Papież; przepowiadając, kierując i udzielając sakramentów, prowadzi ludzi do szczęścia.

Ma charakter nadprzyrodzony, ale tworzą go ludzie. Istnieje w czasie, ale będzie trwał w Niebie na wieki. Jest atakowany i prześladowany, ale zawsze zwycięski. Jest matką wszystkich; ponieważ wszystkich rodzi do nowego życia.

2. Aby prowadzić dusze do Nieba, ma władzę stanowienia praw wynikających z Ewangelii oraz obowiązek głoszenia słowa Bożego; prowadzenia dusz drogą moralności chrześcijańskiej, tak duchowo, jak i w życiu zewnętrznym; udzielania Chrztu, Bierzmowania, Eucharystii, namaszczenie chorych, święceń, małżeństwa.

W sprawach wiary i moralności jest nieomylny; w swoim pełnym walki życiu jest niezwyciężony, doskonały; w swojej posłudze posiada boską władzę udzieloną mu przez Jezusa Chrystusa; w działaniu inspiruje się miłością, za swój cel uznaje wieczność, do której dąży.

Jego dzieci posiadają życie nadprzyrodzone i wieczne: są mu dobrowolnie i z miłości posłuszne; posiadają niezliczone środki prowadzące do zbawienia; są karmieni i prowadzeni przez Matkę-Kościół od momentu przyjścia na świat aż do śmierci; po śmierci Kościół się za nich modli i widząc w nich opiekunów, przyzywa ich pomocy.

Wierni są zobowiązani wierzyć w to, czego naucza Kościół, widząc w tym nauczanie samego Jezusa Chrystusa: "Kto was słucha, Mnie słucha" (Łk 10,16), muszą uznać wszystkiego jego przykazania oraz prawa dyscyplinarne, liturgiczne, kanoniczne; muszą popierać, co więcej, uczynić swoimi tezy nauczania, które Kościół przekazuje przez Papieża i Pasterzy.

Należy z uległą miłością podejmować współpracę z Kościołem:

- przez żarliwą modlitwę w intencji Papieża, Kapłanów, przez krzewienie wiary, przez podejmowanie dzieł powołaniowych;

- przez przykład wzorowego życia;

- podejmując dzieła: na rzecz powołań, na rzecz apostolstwa świeckich, na rzecz obrony praw Kościoła, każdy stosownie do własnych możliwości.

3. Kościół jest również Nauczycielem modlitwy: szczególnie w Liturgii: Mszał, Brewiarz, Rytuał, Pontyfikał zawierają modlitwy oraz normy sprawowania kultu. Modlitwa wraz z Kościołem, w Kościele, przez Kościół może zjednać szczególną zasługę oraz ma szczególną wartość.

Rachunek sumienia. - Czy podejmuję moje podstawowe obowiązki wynikające z wiary w Kościół? Mam tę wiarę? Jestem jej posłuszny? Współpracuję? Modlę się za Kościół?

Postanowienie. - Chcę być najlepszym, najbardziej kochającym dzieckiem Kościoła.

Modlitwa. - Jezu Mistrzu, Nauczycielu Kościoła, Ty jesteś głową, życiem i duszą Kościoła, pamiętaj, że odkupiłeś go dzięki Twojej bezcennej Krwi. On jest Twoim królestwem. On jest Twoim mistycznym ciałem. Za wstawiennictwem Świętych Apostołów Piotra i Pawła udziel mu daru wolności, wywyższ go w oczach świata; uświęć wszystkich jego członków. Błagam Cię przede wszystkim, abyś ze mnie uczynił jego najwierniejszego syna.

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.