4 września - Święcenia - II

„Starszych, którzy są wśród was, proszę, jako również starszy i świadek cierpień Chrystusa, a także uczestnik chwały, która ma się objawić: Paście Boże stado, które jest przy was, nie z przymusu, ale dobrowolnie, zgodnie z wolą Bożą; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem!" (1 P 5,1-3).

1. Jest to szósty Sakrament. Nazywany jest Sakramentem społecznym, ponieważ odnosi się do wspólnoty religijnej, czyli do Kościoła.

Dzięki Święceniom mamy Diakonów, Kapłanów, Biskupów, czyli hierarchię kościelną. Kapłan chrzci, odpuszcza grzechy, prowadzi dusze, naucza je, uświęca, zbawia. Kapłan składa ofiarę wspólnotową, czyli w imieniu ludzi: dając Bogu uwielbienie, adoracje, dziękczynienia, zadośćuczynienia i składając prośby za wszystkich. Kapłan jest człowiekiem wybranym spośród ludu, ustanowionym dla ludu, aby składał dary ofiarne za grzechy wszystkich. Jest on człowiekiem, który dzięki Święceniom staje się pośrednikiem pomiędzy Niebem a ziemią: Niebu przedstawia potrzeby ludzkości. Ludziom głosi słowo i przekazuje wolę Bożą; dzięki Sakramentom wznosi dusze aż do Boga i do życia wiecznego.

2. Jezus Chrystus już na początku swojej działalności publicznej zgromadził wokół siebie Andrzeja, Piotra, Jakuba, Jana, Filipa itd. „Pójdźcie za Mną: uczynię was rybakami ludzi” (Mt 4, 19; Mk 1, 17). Dbał o nich z największą troską; nauczał ich w sposób szczególny, ustanowił ich apostołami. Wysłał ich, aby głosili królestwo Boże, udzielając im szczególnych rad, specjalnej władzy nad demonami i przypominając, że zostali wybrani, aby szli, przynosili owoce i to owoce trwałe.

Następnie Jezus konsekrował ich na Kapłanów, nakazując powtarzać to, czego On sam dokonał podczas Ostatniej Wieczerzy; udzielił im władzy odpuszczania grzechów; dał im wielkie polecenie: „Idźcie na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, udzielajcie chrztu, uczcie wypełniać to wszystko, czego Ja uczyłem".

Kapłaństwo, tak jak Ofiara, powinno być wieczne, dlatego apostołowie wszędzie tam, gdzie głosili Słowo, wybierali mężczyzn cieszących się dobrą opinią i konsekrowali ich na Kapłanów. Do ich obowiązków należało kierowanie Kościołem Boga, rozdzielanie Bożych darów, sprawowanie Bożej Ofiary. Tak wszędzie czynił św. Paweł: św. Tytus, św. Tymoteusz, Sylas itd. zostali wyniesieni do godności kapłanów i po śmierci apostołów kontynuowali ich dzieło.

W historii Kościoła zawsze, aż do dzisiaj, powtarza się i będzie się nadal gorliwie powtarzać tę samą praktykę.

3. Autor Nauki dwunastu Apostołów pisze: „Wybierzecie zatem sobie biskupów i | diakonów godnych Pana, ludzi cichych, spokojnych, bezinteresownych, wiarygodnych i wypróbowanych”. Dlatego należy prosić: „Panie, daj nam poznać tych, których wybrałeś do Twojej świętej służby kapłańskiej; aby składali oni należną tobie cześć oraz sprawowali Twój kult; aby przez ich działanie ludzie zostali uświęceni łaską oraz karmieni byli prawdą”.

Rachunek sumienia. - Czy dobrze zrozumiałem zasadę, według której zbudowany jest Kościół, podzielony na ciało przyjmujące naukę, czyli wiernych, oraz na ciało nauczające, czyli Biskupów, Kapłanów i sługi? Mam szacunek do hierarchii ustanowionej przez Jezusa w jej godności, obowiązkach i władzy?

Postanowienie. - Będę nosił w sercu słowa Apostoła: „Każdy niech uważa nas za sługi Chrystusa i zarządców tajemnic Boga”.

Modlitwa. - „Ojcze, strzeż swoich kapłanów w imię Twoje. Ja przekazałem im Twoją naukę, a świat ich znienawidził, gdyż nie należą do świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, lecz abyś ich ustrzegł przed złem. Uświęć ich przez prawdę! Twoja nauka jest prawdą. Podobnie jak Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich posłałem na świat. Aby wszyscy byli jedno. Podobnie jak My jedno jesteśmy” (Z „Modlitwy Jezusa”).

za: J. Alberione, Krótkie medytacje na każdy dzień roku, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014.