Myśli bł. Jakuba Alberione na luty
1. Jeśli nie żałujemy straconego czasu, to czego będziemy żałować?
2. Na to nalegam: nie dajcie się oślepić wielkim planom. Jesteś zupełnie pewny, że temu podołasz? A potem? A potem zaciągasz wielkie długi.
3. Nie można zbierać, zanim się nie posieje, lub podziwiać zewnętrzny rezultat, nie dostrzegając ukrytej w nim żmudnej pracy. Złota, które dziś błyszczy w naczyniach świętych na ołtarzu, poszukiwali w głębi ziemi nieznani ludzie, a przecież to ich zasługa.
4. Życie przemija i zbliżamy się ku końcowi naszych dni. Wkrótce pozostawimy ten świat i pójdziemy do Nieba, gdzie panuje pokój i pogoda ducha. Przygotowujmy się, przygotowujmy się do Nieba!
5. Umiera się tak, jak się żyje. Są tacy, którzy nie poddają się w cierpieniach.
6. Dniem największej gorliwości powinien być ostatni dzień naszego życia; rokiem największej gorliwości - ostatni rok życia.
7. To błąd tak stłumić młodego człowieka, że nie potrafi on wyrazić swoich myśli, które zwłaszcza w wieku dojrzewania i w czasie kryzysu mogą być nawet dziwne. Trzeba natomiast pomóc mu rozmawiać, wytłumaczyć mu, podtrzymać go, ułatwić mu odkrycie siebie i bycie otwartym... następnie korygować idee, zapewnić właściwe książki,k przedstawić racje, stosować największą mądrość i dobroć.
8. Ktoś zapali się do czegoś i tylko to jedno widzi! Trzeba być zrównoważonym jak Jezus Chrystus! Niech to będzie doskonała równowaga: doskonały Bóg, ale także doskonały człowiek, jak to określił św. Atanazy.
9. Wszyscy jesteśmy na służbie, nikt nie jest panem. Wszyscy dążymy do doskonałości, nikt jeszcze nie jest doskonały.
10. Niezmiernie ważne jest sprawdzanie charakteru w relacjach do bliźniego: dobry charakter, który potrafi dostosować się do charakteru innych, jest potężnym zaczynem w apostolstwie; zły charakter to jedna z największych przeszkód w czynieniu dobra.
11. To naturalny obowiązek odpisać na list, nawet żeby tylko powiedzieć, że się nie może lub się nie wie, co pisać!
12. Jezus Chrystus jest Mistrzem, który najbardziej dowartościował osobę ludzką: rozwija jej zdolności naturalne i nadprzyrodzone, wywyższa ją i kieruje ku Bogu w czasie i w wieczności.
13. Rodzina Świętego Pawła dąży do tego, aby żyć w pełni Ewangelią Jezusa Chrystusa Drogi, Prawdy i Życia, w duchu św. Pawła, pod wejrzeniem Królowej Apostołów. Nie ma tu ani czegoś nadzwyczajnego, ani specjalnych nabożeństw, ani zbytniego formalizmu, lecz szuka się życia w Chrystusie Mistrzu i w Kościele... Tajemnicą wielkości jest ufnormowac się na wzór Boga, żyjąc w Chrystusie.
14. Nie mam złota ani srebra, ale daję wam to, co mam: Jezusa Chrystusa, Drogę, Prawdę i Życie.
15. "Dobro wspólne wymaga, aby powrócić do Jezusa Chrystusa Drogi, Prawdy i Życia" (Leon XIII, encyklika "Tametsi futura").
16. Tajemnica Chrystusa Robotnika wydaje się nam głębsza niż tajemnica Męki i Śmierci. Tyle lat w warsztacie stolarza! Czy może nie jest on synem cieśli? Czyż nie jest cieślą? Pot na Jego czole w Nazarecie nie był mniej zbawczy od potu krwi w Getsemani!
17. Ten Sobór [Watykański II] jest wielkim wydarzeniem historyczno-religijnym w naszych czasach. Jest to egzamin, któremu chrześcijaństwo poddaje siebie, zastanawiając się nad wieloma sprawami (...).
18. Stańmy się piórem i ustami Boga, przez Jezusa Chrystusa, naszego jedynego Mistrza!
19. Proces uświęcania się jest procesem przemieniania się w Chrystusa: "ażeby uformował się w was Chrystus". Dlatego też w takim stopniu będziemy święci, w jakim żyjemy życiem Jezusa Chrystusa; albo lepiej: w takim stopniu, w jakim Jezus Chrystus żyje w nas.
20. Nasz adoracja została oparta na schemacie Jezusa Mistrza, "Drogi, Prawdy i Życia". Jezus formował swoich Apostołów, komunikując im doktrynę niebieską, dając im przykład świętego życia i modląc się za nich nieustannie. Sposób bycia i działania Jezusa powinien stać się sposobem bycia i działania wszystkich mistrzów.
21. Usiądźmy rankiem u Jego stóp i powiedzmy Mu: "Ty jesteś Drogą, ja chcę kroczyć Twoimi śladami i brać z Ciebie przykład. Ty jesteś Prawdą: oświecaj mnie! Ty jesteś Życiem: obdarz mnie łaską!".
22. Przychodząc do Boskiego Mistrza, znajdujemy nie prawo, lecz Osobę, która działa w sposób zgodny z prawem: "prawem życia według ducha, w Chrystusie Jezusie".
23. Wielu chciało reformować Kościół, ale nie reformowali najpierw samych siebie; nie posiadali ani misji, ani cnoty, ani prawdziwej pobożności. Jezus Chrystus dał najpierw przykład, nauczał słowem, umarł, aby zdobyć nam łaskę.
24. Na tym polega doskonałość chrześcijańska, zakonna, kapłańska: ukształtować się całkowicie w Jezusie Mistrzu Drodze (wola), Prawdzie (umysł) i Życiu (uczucie), dojść wręcz do szczytu swojej osobowości: ja, który myślę w Jezusie Chrystusie; ja, który kocham w Jezusie Chrystusie; ja, który chcę w Chrystusie Jezusie lub Chrystus, który myśli we mnie, który kocha we mnie, który chce we mnie.
25. Jezus Chrystus, apostoł Ojca, był najpierw "człowiekiem doskonałym"; również w tym względzie jest on "Drogą".
26. Każdy trud złączony z męką Jezusa Chrystusa staje się częścią odkupienia indywidualnego i wspólnotowego.
27. W Ewangelii są dwa słowa, które powtarzają się bardzo często: "życie" i "śmierć". Dusze uduchowione i piszący o duchowości zwracali większą uwagę na jedno lub na drugie - w zależności od temperamentu albo wykształcenia.
28. Zmienić radykalnie sposób myślenia, życia i umierania: jest to cudowna przemiana, które pragnął i której dokonał Jezus Chrystus. Dochodzi się do niej zwłaszcza przez Błogosławieństwa.
29. Niektórzy mówią: "Dziś potrzebne jest inne wykształcenie, inny sposób życia, inne formy dyscypliny". Odpowiadam: "Świętość jest i polega zawsze na tym, aby żyć Jezusem Chrystusem tak ja przedstawia Go Ewangelia: Drogą, Prawdą i Życiem.
za: Jakub Alberione, Myśli, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2003.